MOULIN BLUES 2019 @ OSPEL, NL

MOULIN BLUES 2019 @ OSPEL, NL - 04/05/19

Na een korte nacht staan we om 12u terug paraat voor opener Phil Bee’s Freedom. Deze band staat vandaag met 8 personen op het podium. Muzikale leider van deze band is zanger Phil Bee, een echte veteraan in het Nederlandse bluesscène. De meeste bekende bands uit zijn ruim 30 jarige carrière zijn Doctor Rhythm, Phil Bee & The Buzztones en King Mo. Zijn huidige band Phil Bee’s Freedom combineert hij ook met Colonel Jetski. Vandaag kreeg de band versterking van onze eigen Stef Paglia. Hij vormde een mooie tandem met het Nederlandse jonge gitaargeweld Guy Smeets. Op de setlist stonden vooral lang uitgesponnen covers. O.a. Derek & The Dominos’ ‘It’s Got To Get Better In A Little While’ en Jimi Hendrix’ ‘Crosstown Traffic’ passeerden de revue. Er stonden 2 prachtige trage nummers op het repertoire: ‘Soulshine’ van Warren Haynes en het zelfgepende ‘One Last Kiss’. Dit laatste liedje schreef hij voor zijn moeder, maar diende vandaag als hulde aan de ernstig zieke Bert Reinders, een Nederlandse bluesman die veel heeft gedaan voor het Benelux scène met zijn website ‘Bluesman.nl’ en als lid van Dutch Blues Foundation. Er werd op zeer hoog niveau gemusiceerd door deze Nederlandse formatie. Phil heeft een heerlijke stem en ook de samenzang van de backingvocalistes was puur genieten. Sterke openingact is ons verdict. De tweede act was Samantha Martin & Delta Sugar. In januari en februari was deze Canadese zangeres voor een eerste keer in Europa voor clubshows. In Ospel maakt ze haar festivaldebuut. Ook Samantha stond met een grote formatie (7 muzikanten) op het podium. De kleine blonde dame heeft een heerlijk rauw stemgeluid en blende mooi met de zwarte soulmadammen die haar achtergrondkoortje vormden. De meeste songs die ze bracht kwamen uit haar recente album ‘Run To Me’. Hoogtepunten in de set waren ‘Good Trouble’, ‘Will We Ever Learn’ en ‘Over You’. Op het einde van de set hoorden we nog bekende interpretaties van ‘The Letter’ en ‘Proud Mary’ (inclusief grappige danspasjes). In Canada heeft Samantha al vele prijzen gewonnen, maar is ze duidelijk klaar om met haar mix van soul en blues Europa te veroveren.

Studebaker John & The Hawks: John Grimaldi's vader reed al met een Chicago wagen die later de bijnaam zou worden van zoon John, die er nog altijd mee rijdt, een Silver Hawk uit 1963. Werd geboren in een Italiaans-Amerikaans stadsdeel van Chicago op 5 november 1952. Op zevenjarige leeftijd leerde John mondharmonica spelen. Later, na een invloedrijk concert van Hound Dog Taylor, nam hij ook de gitaar ter hand en wist vanaf dat moment dat hij slide gitaar moest spelen. De vlooienmarkt van Maxwell Street was toen place to be om hem gratis aan het werk te zien. In de seventies trad hij op als Studebaker John and The Hawks. Er verschenen prachtige albums met gevaarlijk sexy hoezen zoals Roll, Roll, Roll with Pleasure and Pain en een vinyl single “Nothing But Fun”, een song waarmee hij ook nu opent. Nothing but fun and always on the run, op die slogans heffen we graag het glas, nou ja plastic beker dan wel. Wat dan ook het enige minpunt van dit festival kan genoemd worden, de plakkerige planken vloer met duizenden bekertjes, maar John lift ons meteen op naar die heerlijke jaren die nog altijd tijdloos klinken. Dat bewijst hij met “Up And Down The Line” volop swampy harpy blues. “My Life” waarin I Never Know How To Be Perfect ons allen aanspreekt. “Shake It Down Now” jawel zelfs nu om half vier lukt dat wel, terwijl hij zelf statig achter zijn mike en harp blijft staan. De andere drie kerels naast hem vormen de ware Hawks, met Joe Fink en Mike Scharf, drummer en bassist dan op gitaar Rick Kreher, die ooit nog naast Muddy Waters triomfeerde. “Fine Cadillac” mag dan zeker niet ontbreken, met een door merg en been gaande slide, waar zelfs Elmore James rillingen van zou krijgen. Zijn harmonica, op de extra voet naast de mike, getuigt dan weer van grote ervaring net als de bottleneck op de linker pink. Met zonnebril en Toots (Tielemans) pet is het plaatje volledig en brengt ons “Howlin' In The Moonlight” en “Whooh Yeah”. Maakt een hello aan degenen die elk jaar naar het Chicago Blues Festival trekken. Maar onder ons weten we dat Moulin Blues daar al 30 jaar een mooi antwoord op heeft! Of we klaar zijn om mee te how-en... reken maar, hier in Nederland, no problem ! Met een geweldige harp intro komt de ganse trein op gang met “She's A Rocker” en een “Shake Some For Me”. Wie heeft er nog zo'n Studebaker waarin nog “some” kan ge-shaked worden?

The Weight Band: Mocht het woord nostalgie nog ontbreken in je woordenboek, schrijf er dan gerust “The Band” bij. Ook al ben je geen folkman, die de pelgrimsroute naar Dylan al meerdere keer heeft bewandeld, iedere muziekliefhebber weet dat daaruit vele routes zijn ontsproten. Onder andere de weg naar “The Band” die hun laatste concert speelden in 1978, waar ook Eric Clapton nog meespeelde. Voor filmfans check Martin Scorsese voor deze “The Last Waltz”. Hier de band voor ons is voortgekomen uit The Band, Rick Danko Group en echt geboren in de New Yorkse schuur van Levon Helm in 2013, waar zij inspiratie kregen om de voortzetting van de onvergetelijke rockgroep voort te zetten. Om niet te vergissen heten zij hier “The Weight Band”. Hun nieuwe album “World Gone Mad” is dan ook een voortzetting van de genaamde Woodstock sound, een tijdloos nalatenschap dat een stempel op hoofden elk dezer bandleden heeft gezet. Met name en grootste onderscheiding: Jim Weider voor gitaar, mandoline en zang(the band na Robert Robertson), Brian Mitchell voor keyboard en zang (Levon Helm's Midnight Ramble Band), Albert Rogers voor bas en zang (Jim Weider Band), Michael Bram voor drums en zang (Jason Moraz en The Chris O'Leary Band), Matt Zeiner alsook keyboard en zang (Matt “Guitar” Murphy). Let wel niet zo'n gewoon dubbel orgelspel op het Moulin Blues podium. Volume ook naargelang waardoor geen oordopjes nodig. Roland en Hammond solo's die elkaar afwisselen. Koele rocker met “You're Never (Too Old To Rock 'n Roll) mede gecomponeerd door Levon Helm, met een spirit waarmee sinds de seventies het stof werd opgewaaid als een easy rider. Living in a “World Gone Mad”, een titelnummer dat op de zwarte lijst staat van enkele wereldleiders van de VS tot Noord Korea. “Big Legged Sadie” mag de humor verheerlijken die van oudsher nergens geschreven staat. Zo ook “Common Man” uit het nieuwe album, maar al geschreven door Jim Weider nog in The Band periode. Regen buiten de tent, maar binnen regent het gelukkig verder met nummers uit het nieuwe album. Elk groepslid zingt beurtelings hun nummer, tot wijzelf de verwachte evergreens meezingen. De titels alleen zijn al jaren gegrift, ergens in ons stofferig achterhoofd. The Weightband blaast dit stof er gewoon terug af met “The Night They Grove Old Dixie Down”. Het wordt almaar heter met “Cripple Creek” tot hun laatste nummer, uiteraard het duivels surrealistische “The Weight”, dat door ieder in de zaal wordt meegezongen. Krijgen dan nog een toegave met “Chest Fever” uit het live album van The Band. Nee, de tijd ontbreekt voor het “I Shall Be Released” maar vrijgelaten voelen we ons sowieso.

Eric Lindell werd geboren in 1969 te San Mateo / Californië. Is een singer- songwriter met een stijl ook wel blue-eyed soul genoemd. Begint op vijftienjarige leeftijd met bands te spelen in Noord Californië. Zijn ware beroep was bakker. In 1999 verhuist hij naar New Orleans en floreert daar in alle bars en festivals. Maakt 100-tal live optredens per jaar, reist door Europa tot Australië, debuteert in de televisiewereld bij Late Night (talkshow) met Conan O' Brian, krijgt nominatie voor beste Jam album van het jaar, dan ook nog zelf producer. Opent met één van zijn beter gekende nummers “ Lay Back Down” met afwisselende funky solo's van gitaar en keyboard. Op een dansbaar riff horen we “The Joker”. Steve Miller verklapte in mijn oor dat ook hij van covers hield en zelfs van reggae. Het wordt helemaal leuk als we meer solo's krijgen van orgel maar vooral Eric’s gitaar. Hij vertelt ons niet te weten welke dag het is, maar wel een mooie dag met lachende gezichten. We waren alvast verwittigd dat er dit jaar verschillende muziekgoden op Moulin Blues gingen herrijzen, dan wel zeker deze majestic all stars band. The Proven Ones bestaat uit zanger Boston blues legende Brian Templeton, legendarische modern blues gitarist Kid Ramos, op keys Anthony Geraci, op drums negentienvoudig bekroonde blues drummer van het jaar Jimi Bott, master Willie J Campbell op bas. Betere modern blues kan je niet vinden met deze begeestering. Bij deze vijf kanjers zien we nog een sax en trompet, maar ze beginnen hun set aan met een nummer geschreven door Geraci “ Why Did You (Have To Go)” titeltrack van zijn nieuwe cd. De stem van Brian overstemt de ganse tent, ingenomen en heel teder solowerk van Kid Ramos verweven met orgelsneden van Geraci. Brian komt dichter bij het publiek en zet zich op de voorrand van het podium, prachtig nummer voor ieder, maar vooral voor Maggie daar vooraan, terwijl Kid Ramos voor mij toch de show steelt. Ook een BB knipoog in een uptempo waar na gitaar, ieder zijn solo mag brengen, sax en piano en trompet in een “I love You So” . Iedereen nu wakker geschud met titeltrack van hun CD “Wild Again”, power in overvloed. Brian vraagt ons dan mee te zingen met “Don't Let Me Down”, een cover vanjewelste. Zo kan je dit ganse optreden in één zin vatten: Moulin Blues proves itself, come and check it by yourself.

Sommige onder ons zijn fervente bezoekers van dit toonaangevend blues festival, dat blijkt ook onder de artiesten, mogelijk in een andere formatie, maar altijd steevast hun zelve. Daarenboven treffen wij Mike Zito aan in een nog sterkere verschijning, deze maal met de volledige band van Jeremiah Johnson, die vanmiddag al in de kleine tent optrad. Deze ritme sectie noemt “Dry Johnson”, met bassist Terry Dry en drummer Matthew Robert Johnson, al twee jaar de ritme sectie bij Zito, op zijn beurt producer van Jeremiah 's laatste album. Dan nog links een Proven One achter het Hammond, jawel mister Geraci. Mike is op zijn “First Class Life” tour, naar zijn nieuwe cd genoemd. Zito is een Amerikaanse gitarist, singer- songwriter en producer, geboren in St. Louis /Missouri 19 november 1970. Iemand die alle kanten van de wereld heeft gezien, ook de onderkant, dakloos, crimi, drugs … en dankzij vrouwke Laura er terug bovenop. Na supergroep Royal Southern Brotherhood (2010-2014), o.a. samen met Devon Allman, dan Ruf Records' Blues Caravan 2018, die hem zelfs vereerden met zijn eerste album “Blue Room”(1998) terug uit te brengen. Ruw en funky, voor hem was het alles of niets, het werd erop en erover en hoe! Het werd dan ook zijn sterkste optreden dat we al zagen. Zijn indrukwekkende bottleneck op “Ging Home” bekoort ons allemaal. Sidderend vuurwerk op zijn groene Fender in een verhaal over het kerkhof van Blind Willie Johnson “ Old Black Graveyard”, met een vinger wijzend naar de Amerikaanse staat, die de armen negeert. Plots verschijnt bluesvriend Albert Castiglia naast hem, eveneens met Fender gewapend en samen tonen ze eens de ware “Blues From Texas”. Albert Castiglia verlaat met fel applaus de planken, spaart zich voor het allerlaatste optreden deze avond. Dan verschijnt Jeremiah Johnson op het podium voor een duogevecht op gitaar. Het wordt eerder weemoedig in hun keeping he blues alive en op de zachte hoge dunne snaren van een “Texas Baby”. Totaal andere bladzijde met een stevige cover van CCR “ Fortunate Son”. In mijn rechteroor fluisterde deze maal Fogerty, dat ook hij van covers houdt.

Als afsluiter van dit tweedaagse festival wist de organisatie niet alleen bluesgoden te laten overkomen, maar ook een reuzengroep met namen als Sugeray Rayford, Nick Schnebelen, Albert Castiglia, Jimi Bott en Willie J. Campbell, zijnde The Blues Giants. Deze heren geven hier hun enige show in Nederland en laatste van hun Europese tour. Met songs als “Woman Don't Lie” is er geen twijfel, deze groep dient waarlijk dit festival af te sluiten. Sugeray is de overweldigende afgod op het podium, dat blijkt al heel snel. Toch horen we een eigen nummer van Nick Schnebelen “I Lay My Baby Down On The Altar Of Love”. Zingt zelf zijn nummer met een hoogstaande en adembenemende linkerhand, die we tot één der groten kunnen noemen. Maar ook Albert Castiglia maakt zijn writersbox open en vertelt ons een love song te brengen “Get Your Ass In The Van”. Subliem nummer à la Zappa, humor uit een voor kinderen onbereikbaar schuifje. Virtuoos solo salvo van een heer en meester op de sixstring, zelfs de goden buigen voor hem. Hij zag zijn volk, overtuigde en overwon, met deze zin wil ik Castiglia bedanken voor hun optreden, mag ik eveneens alle vrijwilligers bedanken voor hun uitstekende inzet. Ospel, je bent een hedendaags wereldwonder, we wensen je nog vele jaren!

Guy Cuypers

Foto © Walter Wouters